Architectuurfotografie op eenzame hoogte
Architectuurfotografie gaat steevast over hypermoderne architectuur. Wolkenkrabbers die concureren met het hemelgewelf, waarin ze zich spiegelen in hun met glas bedekte constructies van staal en beton. Maar deze serie bekijkt architectuurfotografie van een heel andere kant.
“Ik droomde al jaren van een voettocht naar Mount Everest Base Camp en had er maandenlang voor getraind. Ik wilde me dan ook voor de volle honderd procent kunnen concentreren op die reis, want het zou loodzwaar worden. M’n camera zou dus zeker thuis blijven. Maar collega Hein wist me om te praten. Ik heb hem vervloekt, want de eerste twee weken heb ik geen foto gemaakt en ik moest die apparatuur wel elke dag bergopwaarts sjouwen. 12.000 meter stijgen, 8000 meter dalen over een traject van ruim 400 kilometers. Alsof het allemaal nog niet zwaar genoeg was.”
“Totdat ik ineens oog kreeg voor de toilethokjes die overal volstrekt willekeurig leken te zijn neergekwakt. De wc’s vormden een krankzinnig contrast met het spectaculaire landschap van de Himalaya. De vergankelijke bouw tegenover de eeuwigheid van het gebergte, hun lelijkheid versus de pure schoonheid van de natuur, en de stank van urine en uitwerpselen tegenover de zuivere berglucht.”
“Op zo’n moment moet ik dat contrast gaan vastleggen. Het resultaat is een serie ‘architectuurfotografie’ met een heel eigenzinnig karakter. Fotograferen doe ik continu en vol overgave. Zelfs op grote hoogte.”
